"Drżenie" Maggie Stiefvater- aż drżę na myśl o tej książce

Tytuł: "Drżenie"

Autorka: Maggie Stiefvater

Ilość stron: 460

Cena: 39, 99

Moja ocena: 2/10

Do „Drżenia” przybierałam się dobrych parę miesięcy. Moje chęci na tę książkę dojrzewały niczym wino, aż do sierpnia, kiedy to w końcu miałam czas rozpocząć lekturę pierwszej części słynnej serii Maggie Stiefvater.

W skrócie książka opowiada o dziewczynie, Grace, która zakochała się w żółtookim wilku (z resztą ze wzajemnością). Sytuacja komplikuje się nieco bardziej kiedy dziewczyna znajduje na werandzie postrzelonego, nagiego chłopaka, który jak się okazuje był jej ukochanym wilkiem znikającym niczym wiatr w cieniach drzew. Grace zgłębia tajemnice wilkołaka, a ich miłość rozkwita, mimo że obydwoje zdają sobie sprawę, że pozostało im niewiele czasu…

No cóż, nie mam zielonego pojęcia, co więcej mogłabym napisać o fabule, gdyż jest ona iście uboga w akcję i wciągające momenty. Szczerze powiedziawszy to już po przeczytaniu 100 stron pseudopowieści tytułowanej „Drżenie” zastanawiałam się jakich odpowiednie negatywnych epitetów użyć, innymi słowy jak ten zlepek  kartek i tuszu zjechać w recenzji. Skąd moje „wrogie” uczucia? Ano stąd, że w książce nie ma ŻADNEJ wciągającej lub trzymającej w napięciu akcji!!! Nic, kompletne zero! Przebrnęłam przez 100 stron, 200, 300 czekając na oświecenie, bo przecież „Drżenie” dostaje same dziesiątki w rekomendacjach, ale się niestety nie doczekałam. Do dzisiaj nie potrafię wyjaśnić, jakim cudem dobrnęłam do końca po dwóch miesiącach męczarni.

Kreacja bohaterów to totalna porażka. Nijakie osobowości, niewyraziste charaktery, puste przemyślenia i irytujące zachowania to tylko taki pobieżny opis postaci z utworu Maggie Stiefvater. Sama autorka nie popisała się również poziomem języka (być może nie słusznie ją oskarżam, gdyż to tłumacz nie spełnił swojego zadania jak należy). Czytało mi się ciężko, pisarka nie szczędziła długich opisów i nudnych przemyśleń Grace i Sama, które w rzeczywistości nie wnosiły wiele do treści. Poza tym wzajemna miłość głównych bohaterów zbyt różowa i słodka. Miałam wrażenie, że w zamierzeniu autorki było stworzyć książkę, na którą połaszczą się małolaty szukające jedynie cudownego wątku miłosnego z elementami „grozy” (oczywiście po wypowiedzeniu „grozy” występuje żałosny śmiech, bo o jakim rodzaju grozy może być mowa w przypadku zakochanego wilkołaka w literaturze młodzieżowej XXI. wieku?).

Podsumowując, uważam, że „Drżenie” zasila liczne grono syfu literackiego. Doprawdy, już dawno nie czytałam czegoś tak głupiego, mdłego i nudnego. Nie polecam tej książki NIKOMU. Sama dałam się nabrać na pochlebne komentarze, ale moje rozczarowanie utwierdziło mnie, że wielu ludzi już po prostu nie pamięta, co to znaczy dobra książka.

Ostatnio dostałam 2 książki do recenzji od wydawnictwa Drzewo Babel i to właśnie je będę czytać w najbliższym czasie. Pierwsza z nich to "O chłopcu, który ujarzmił wiatr" Williama Kamkwamba i Bryana Mealera, a druga "Pisarz rodzinny" Gregoire Delacourt. Jestem już na finiszu "Kanalie też mają dusze", a niedługo pojawią się też recenzje moich dwóch pierwszych lektur w liceum: "Mitologii" oraz "Króla Edypa". 

Tak w ogóle to założyłam się z moim kumplem, że w październiku przeczytam minimum 6 książek i napiszę 6 recenzji, więc trzymajcie za mnie kciuki, żebym mogła odpowiednio organizować czas, bo mam sporo nauki w nowej szkole.

Ciao, 

Szarikow :*